Böyle bir manyak hallerim oluyor arada, Eren’in aşırı üstüne düşüyorum, Neredeyse poposundan ayrılmıyorum. Oyunsa oyun, uykuysa uyku dibindeyim sürekli şap şup öpmeler falan. Benimki de nalet bi herif aslında böyle sululuklardan hiç hoşlanmıyor. O hoşlanmadıkça ben yapışıyorum çocuğa. Arada da bu genel ruh hali iyice abartılı bir boyuta geliyor tıpkı bugünlerdeki gibi. 2,5 yaşındaki çocuk günde 4 kez beni uyarmak zorunda kalıyor. Anne beni öpme, anne beni yeme, ben öpmekten hoşlanmam.. Ben bildiğin bağımlı gibi kokluyorum, yanaşıyorum, sarılıyorum, sırtı bacagı neresi denk gelirse öpüyorum ve kendimi onu rahatsız ettiğimi bile bile bundan alıkoyamıyorum.
Çocuğa şu yaşta beni reddetmesini, itmesini öğrettim ya bunaltarak, yanarım yanarım ona yanarım. Ne manyakmışım arkadaş bi hissim de normal olsun.
Bir de yanlış söylediğini bilip, beni güldürmek için sık sık ahpatot (ahtapot), farlikya (fabrika), kızımı (kırmızı) diyen ve bunları asla düzeltmeyen hala bebek beslenmesi gibi beslenen, beziyle barışık bir yavru ama Allah biliyor ya zerre umurumda değil. eninde sonunda bunlar da bitecek. Şimdiki lokumluğunu muhafaza etmek için elimden geleni yapmaya hazırım.
Biraz önce öğle uykusuna yattı. Sırf benden kendini kurtarmak için uyku numarası yapıyor olabilir. Benimle göz göze geldikçe vıç vıç öptüğüm için daraldı yine çünkü. Ama arkadaş ben de kendime mani olamıyorum, içim taşıyor çocuğa, annelik, evlat sevgisi falan demicem benimki bildiğin marazlı kara sevda. O uyuyunca ondan bahsetme isteğimi durduramadığımdan yazıyorum bu yazıyı mesela. Bi de çok dillendi, acaip şeker bişey oldu. Bir artistlikler, bi oyunlar falan böyle çocukla ben de oynarım tabii ki bebekken oynamaktan sıkılıyordum, şimdi babası ya da başkaları elimden alıp oynayamıyorlar. Tam benim yaş grubummuş 2,5 tan sonrası iyice anladım.
Her sabah ya doktor olarak ya da araba tamircisi olarak güne uyanıyoruz.
- Eren: Anne ben doktor oldum, sana bakıcam
- Anne: Bak yavrummmmm
- Eren: Göbeğini aç, hmmmmmmm tam olarak hatırlayamadım bu hastalığın adı neydi acaba (ciddi tetkik sesi)
- Anne: Obezite olmasın (oyun oynarken kendime laf çakan biriyim)
- Eren: yok yok sinek ısırmış, buldum.
Araba tamircisi olduğunda işimiz daha kolay, tornavidayla falan tekerlekleri değiştiriyoruz fazla konuşmuyoruz.Bi başında şikayet var “Aman Tanrım kerlek (Tekerlek’in Te sini söylemeye üşenen bir oğlum var) patlamış, şimdi ne yapacağım ben”gibi şeyler işte. Buraya yazınca amaannn ne var la bunda klasik diyaloglar diyenler olacaktır ama ben o diyaloglardaki ses, vurgu, kelimeler falan her bir şeye acaip aşık olduğum için pozitif bilimle açıklanamayacak bir duygu silsilesini anlatabileceğimi sanmıyorum, yazarken yeniden yaşıyorum bazı diyalogların da sonsuza kadar sürmesini dilediğimden yazıyorum da yazıyorum. Bak özellikle yukarıdaki “hmmm tam olarak hatırlayamadım” kısmı var ya orada defalarca mutluluktan ölüyorum.
Yani gerçekten bir manyak haller… Anlayanlar kaleye mum diksin..
Ana Gibi Yar Olmaz 